Onlangs raakte ik in gesprek met Maaike Volmer-Hendrikse. Ze gaf me het zelfgeschreven boekje ‘Dag m’n liefje’ over het verlies van haar kindje en over de dood van haar man. Het liet me niet meer los.

Maaike verloor ooit een kindje en jaren later ook haar man. Hij was 44 jaar. Ze bleef achter met twee kinderen. Een jaar lang schreef ze iedere nieuwe ervaring op en maakte er gedichten van, opgedragen aan haar kinderen en kleinkinderen.

Ze schrijft over de hal waar haar man was opgebaard, over de verjaardag van haar overleden kindje, over de negentien jaar dat ze met haar man samen was, over het plekje waar hij begraven ligt, haar dagelijkse pijn, een video waarop hij nog te zien is, over de eerste herfst zonder hem, over vriendschap, over God. Ze schrijft zo krachtig, dat iedereen die verlies kent hier troost uit kan halen. Maaike weet als geen ander waar ze het over heeft.

In het boekje dat ze me gaf, schreef ze:

‘Voor Koop,

Er is geen dood

enkel verandering van zijn’.

Loslaten is moeilijk, maar noodzakelijk om verder te kunnen leven.

Het laatste gedicht in het boekje heet ‘Wanneer ik aan het eind kan zeggen’:

‘wanneer ik

aan het einde van de rit

kan zeggen

dat het me niet spijt

dat ik bij lange na

nog niet volmaakt was

maar ook niet bang was

voor de tijd

dat ik aan deze kant

mocht leven

dat ik altijd eerlijk ben gebleven

dan weet ik dat het goed was

dan kan ik rustig verder gaan

ik vervolg mijn weg

en heb mijn best gedaan’

Prachtig. Ik heb gevraagd of Maaike uit haar werk wil voorlezen tijdens een herinneringsavond rondom Allerzielen (in november). Dat zal ze doen, om samen stil te staan bij verlies en om te troosten. Ik houd u op de hoogte van de datum en plaats.

Koop Geersing, uitvaartverzorger

Foto: (CC)